Als arts nam ik in 1987 deel aan een lange trekking in het hymalayagebergte en kwam ik in aanraking met het Boeddhisme en Hindoeisme, die op mij een diepe indruk maakten.
Vooral de religieuze beleving in het oosten was zo verschillend met wat ik in mijn, overwegend katholieke, omgeving had gezien .
De Boeddhhisten verlieten hun tempel na de eredienst en passeerden nog even bij de hindoes om zich een “tika”, een typisch hindoe-symbool, op het voorhoofd te laten aanbrengen. Religieus hokjesdenken was daar blijkbaar niet aan de orde .

Toen ik mij begin jaren negentig vooral bezighield met stress en relaxatietechnieken, kocht ik mij … een “verkeerd” boek : “ de cultuur van de stilte “, geschreven door Karlfried Graf Von Durckheim, toen voor mij onbekend .
Ik verwachtte een uiteenzetting over de stilte als een afwezigheid van decibels, doch duidelijk had “de stilte” in dit boek een heel andere betekenis : ik kreeg een inleiding in het japanse zen-Boeddhisme .

Sindsdien heeft “zen” mij nooit meer losgelaten …

Ik las hierover meer en meer en begon, nu twintig jaar geleden, te mediteren onder de leiding van Rogel Dias en Ton Lathouwers .
De combinatie van een religie zoals het Boeddhisme – eigenlijk geen religie, maar eerder een levensdiscipline – met de zeer sobere praktijk van de meditatie bleek een verademing in mijn leven .

Dit was ook perfect in overeenstemming te brengen met mijn overtuiging als christen, er was helemaal geen sprong ( “bekering” ) naar een ander hokje nodig.

Niet in het minst was ik getroffen door “het grote mededogen “ van het Mahayana-Boeddhisme : de nooit eindigende, grenzeloze bekommernis voor al wat in de kosmos leeft en de belofte van de Boeddhisten deze zorg dagdagelijks in de praktijk om te zetten .

Iets daarvan tracht ik te realiseren in mijn werk voor de organisatie “dokters van de wereld “, die zich inzet bij medische missies in probleemgebieden en ook actief is bij de medische zorgen voor  daklozen en sans-papiers in antwerpen.